Balkon

'Refuge lo Tsjamou - Col d'Etache - Rifugio Scarfiotti.
Voor de niet-ingewijde : een balkon (of voluit "un sentier en balcon") is een pad dat hoog in de bergflank min of meer horizontaal loopt. Ik reeg er zo twee aan elkaar vandaag. Zo'n balkonpad geeft behoorlijk wat extra hoogtemeters maar die waren echt de moeite: ruig, eenzaam, onbeschrijfelijk mooi.

Tijdens de klim naar Lac du Liael was het voortdurend omkijken naar de vallei. Die had zich gevuld met een wolkenmeer waaruit de Dent Parachée fier opsteeg. Na dit fraaie meertje waarin enkele ijsbergjes dreven kwam de eerste verrassing. Een 10-tal gemzen die me wel aanstaarden maar niet wegliepen. Ik wandelde wat terug en sloop dan naar een heuveltopje waar ik ze in alle rust kon bekijken. Een voorrecht.
Een kwartier later de tweede verrassing: een troep van zo'n 25 gemzen.
Op de rest van het pad tot de col waren het "maar" marmotten, ongelooflijke erosievormen (ik passeerde een levensechte trollenmuil) en een landschap dat steeds wijzigde door schuivende mistflarden.

Bij de Col was het uit met dat plezier. Ik had de bergen niet meer voor mij alleen en de afdaling was precies niet meer dan een stoffig pad door een wei die de koetjes net hadden leeggevreten.
Gelukkig kon ik die andere balkonweg nemen: de "sentiero geologico", zo'n 300 m boven de drukte van de hut. Zalig zwerven tussen pieken van witte kwartsiet en verborgen meertjes en watervalletjes.

De hut is nu langzaam aan het leeglopen. Berghutten in Italië op zondag... te mijden, ik wist het.